روشهای تشخیص بیماری آشالازی چیست؟
رادیوگرافی:رادیوگرافی بلع باریوم زیر فلوئوروسکوپی به عنوان یک روش مناسب جهت غربالگری بیماران دارای دیسفاژی به خصوص زمانی که آشالازی در تشخیص افتراقی قرار گیرد به شمار می رود.
آندوسکوپی:به عنوان یک روش تشخیصی مهم در تمام بیماران مشکوک به آشالازی باید صورت گیرد. تاکید بر انجام آن جهت ردیابی بیماری هایی است که آشالازی اولیه را تقلید می کنند و همچنین بررسی مخاط مری قبل از انجام هر گونه درمان است.
مانومتری:مانومتری به عنوان یک روش تشخیص آشالازی از اهمیت بسزایی برخوردار است. کلیه بیمارانی که با علائم دیسفاژی مراجعه می کنند پس از انجام آندوسکوپی و رادیوگرافی در صورت شک به آشالازی تحت مانومتری قرار می گیرند. مانومتری به کشف زودرس آشالازی قبل از اتساع و تغییر شکل مری و در نتیجه بهبود کیفیت درمانی کمک می کند بنابراین در کلیه بیماران آشالازی تایید نهایی تشخیص با مانومتری صورت می گیرد.
تشخیص افتراقی علائم شبیه آشالازی:در تشخیص افتراقی آشالازی، اختلالات، بیماری ها و تومورهای متعددی مطرح می شوند که از نظر بالینی یافته ها ی رادیولوژیک یا مانومتری شبیه آشالازی دارند. از این بیماری ها می توان به اختلالات حرکتی و عملکردی مری اشاره کرد. این بیماری ها اغلب از دسته بیماری های درگیرکننده سیستم اتونوم است که منحصرا مری یا به طور ژنرالیزه ارگانهای دیگر بدن را نیز درگیر می کنند.
درمان بیماری:
با توجه به این که ضایعه عصبی ایجاد شده در بیماری آشالازی، غیرقابل برگشت است ، درمان صرفا در جهت جلوگیری از عوارض آن است.
اختلال ایجاد شده در این بیماری عدم تخلیه کامل مری است. در نتیجه راه موثر غلبه بر کاهش فشار اسفنکتر تحتانی از طریق ایجاد ضعف و پارگی در عضلات این قسمت است. بعلاوه درمان می تواند از ایجاد عوارضی مانند سرطان مری جلوگیری کند.
چهار روش درمانی اصلی برای آشالازی وجود دارد که شامل درمان دارویی، تزریق سم بوتولینوم، اتانول آمین اولئات، دیلاتاسیون پنوماتیک و کاردیومیوتومی است که تمامی آنها در جهت کاهش فشار اسفنکتر و بهبود تخلیه مری هستند.
نظر بدهید